Steef: kind van de club
Doordeweeks werkt hij hard in het facilitair bedrijf van AFC Ajax, maar in het weekend komt hij pas aan zijn echte passie toe. Zelf voetballen. Steef speelt sinds een aantal jaar weer in het eerste van zijn voetbalclub, Geel Wit. Trots draagt hij het nummer 10. Ondanks dat hij al vijf keer geopereerd is aan zijn knie gaat hij gewoon door. Zijn ogen fonkelen als hij over voetbal praat: “het mooiste vind ik de perfecte aanname op echt gras en dan die actie...”
Steef, wat is je passie?
Voetballen bij Geel Wit. Voor mij is dit een tweede familie. Ik ben hier begonnen in de F’jes. Tussendoor heb ik bij HFC Haarlem, de Koninklijke HFC, EDO en Hoofddorp gespeeld. Maar ik ben hier altijd terug gekomen. Op een gegeven moment werd ik voor de vijfde keer geopereerd aan mijn knie. Ik kon voetballen niet goed meer combineren met mij baan bij Ajax. Hier kan ik trainen beter combineren met mijn werk.
Het is gewoon een hele leuke club. Mijn vader voetbalt hier al zijn hele leven met zijn vrienden. Vervolgens krijgen ze kinderen en die kinderen spelen dan ook weer samen. Zo’n band binnen de club is moeilijk te omschrijven. Het is best speciaal vind ik...
Ik ben wel trots om nu ook in het eerste van Geel Wit te spelen. Vroeger zag je dan de jongens van het eerste elftal naar de bestuurskamer lopen en dat vond je dan wel stoer. Ik keek wel op naar het eerste. Dan speelden we hier als pupillen, maar dan keek ik ondertussen naar jongens als Roy Vernout, Kevin van Willigenburg, Luca Adamo, Jake Willems en Lars Willems. Het is wel mooi als je daar later mee kan spelen.
Het is ook mooi om voor de vrijwilligers die veel tijd in de club steken iets terug te doen. Dan denk ik onder andere aan Koos Goes, Cor Luk en John de Haas. Dat zijn ook mensen die mij motivatie geven om bij Geel Wit te voetballen. Dat zijn mooie mannen!
Tegenwoordig kan ik wel een beetje zeuren als het niet goed gaat. Ik wil dat het goed gaat. Ik heb eigenlijk nog een topsportmentaliteit. Ik wil gewoon de beste zijn. Dat hele gepassioneerde heb ik alleen met voetbal. Met een potje tafeltennis heb ik dat bijvoorbeeld niet. In het voetbalveld gaat bij mij de knop om. Vroeger was ik elke dag aan het voetballen en altijd op straat.
Het mooiste vind ik de perfecte aanname op echt gras en dan die actie... Mijn tegenstanders vernederen. Als ik geblesseerd ben kan ik bijna wel janken. Daar heb ik het soms nog steeds best wel zwaar mee. Ik moest bij sommige teams wel eens bij alle trainingen en wedstrijden kijken… dat deed mentaal pijn.
Als een teamgenoot op zondagochtend met een kater binnen komt dan vind ik dat ook niet fijn. In principe drink ik voor een wedstrijd zelf niet op zaterdagavond. Je moet geconcentreerd zijn. Zeker als ik blessurevrij wil blijven kan ik niet half brak een wedstrijd ingaan. Natuurlijk wil ik promoveren. Ik wil volgend jaar een klasse hoger spelen zodat we in de buurt spelen tegen jongens die ik ken. Dat is in een leukere competitie en bovendien is dat goed voor de club.
Ik vind het prachtig dat ik hier met goede vrienden en mijn tweelingbroer in één team kan spelen Het is mooi om Geel Wit op de kaart te zetten en dat ik daar nu een rol in heb. Ik ga nu ook voorop in de strijd. Op mijn zestiende speelde ik een jaar bij HFC. Ik heb daar als trainer Gertjan Tamerus, oud- speler van onder andere Heracles, gehad. Van hem heb ik best veel geleerd. Dat is echt een top gozer. Daar speelde ik laatste man. Dan leer je knokken. Ik vind het nu fijn om over het veld te razen. Een bal verdedigend onderscheppen en dan volop mee doen aan de aanval...
Nu ik wat ouder ben, voel ik me ook meer verantwoordelijk voor het hele team. Ik hoop dat we de vierde klasse in gaan en dat we ons team bij elkaar houden. Dan weet ik zeker dat we daar ook goed gaan mee draaien. Uiteindelijk moet je gewoon hard werken. Ik wil ook niet opscheppen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Dat past bij deze club.
Wat voel je bij Haarlem?
Ik ben hier geboren en getogen. Mijn jeugd spendeerde ik op de voetbalpleintjes in de Leidsebuurt. Dat was voor mij Haarlem. Pas toen ik bij HFC Haarlem ging voetballen werd dat anders. In die fase voetbalde ik minder op het plein met vrienden en werd het meer serieus trainen.
En natuurlijk ging ik hier ook naar school, al was dat niet mijn favoriete bezigheid … Op een gegeven moment zat ik op school in het centrum. Als je dan een tussenuurtje had dan ging ik naar de McDonald’s. Met vrienden een beetje door de stad lopen en dingen ontdekken.
Zo ontdekte ik Haarlem beetje bij beetje.
Op mijn zeventiende ging ik wel eens naar de club 023. Dat was toen een populaire uitgaansplek voor jongeren. Daar zit nu Club Ruis. Maar ik ging niet teveel stappen, want ik wilde voetballen en ik was daar best wel veel mee bezig. Zoals ik nu praat lijkt het net alsof ik prof ben geweest, maar dat viel ook wel mee hoor. Verre van dat natuurlijk, haha. Op latere leeftijd ging ik wat meer stappen in Amsterdam.
Al mijn vrienden wonen hier. Op mijn scooter ben ik overal zo. Er is ook voor ieder wat wils in Haarlem. Wat mij leuk lijkt is dat er qua uitgaan wat meer komt. Haarlem mist een goede discotheek. Er zijn zoveel creatieve mensen in deze stad, maar het echte uitgaansleven komt maar niet van de grond.
Ook zouden er meer opties moeten zijn voor kinderen om buiten te spelen. Dat zouden ze meer moeten stimuleren. Een plek als het Wilsons plein zouden ze nog mooier of aantrekkelijker kunnen maken om te voetballen. De jeugd wordt ook wel een beetje lui. Veel mensen leven in hun telefoons of iPad of PS4. Dat is echt zonde!
Hoe zie je de toekomst?
Het lijkt me wel mooi om nog eens tweede of eerste klasse te spelen. Of misschien wel derde klasse met Geel Wit! Maar met deze knie red ik dat waarschijnlijk niet. Mentaal is dat niet fijn. Mijn knie werkt nu tegen me. Maar ik vind het aan de andere kant ook wel prima dat ik nu bij Geel Wit speel. Het liefst was ik natuurlijk helemaal fit geweest.
Zes jaar geleden moest ik eigenlijk al stoppen met voetballen, zei de orthopeed. Maar ja, ik ben te eigenwijs om te stoppen. Mijn moeder zegt elke week dat ik voorzichtig moet doen, maar ik ga gewoon door. Het was voor mijn knie beter geweest als ik soms had geluisterd naar haar, maar het is soms gewoon moeilijk om een wedstrijd over te slaan. Daarvoor hou ik teveel van voetbal.
Over vijf jaar heb ik misschien een vriendin. Daarnaast lijkt het me wel wat om iets voor mezelf te beginnen. Daar ga ik de komende tijd eens over nadenken.
Steef: kind van de club
Doordeweeks werkt hij hard in het facilitair bedrijf van AFC Ajax, maar in het weekend komt hij pas aan zijn echte passie toe. Zelf voetballen. Steef speelt sinds een aantal jaar weer in het eerste van zijn voetbalclub, Geel Wit. Trots draagt hij het nummer 10. Ondanks dat hij al vijf keer geopereerd is aan zijn knie gaat hij gewoon door. Zijn ogen fonkelen als hij over voetbal praat: “het mooiste vind ik de perfecte aanname op echt gras en dan die actie...”
Steef, wat is je passie?
Voetballen bij Geel Wit. Voor mij is dit een tweede familie. Ik ben hier begonnen in de F’jes. Tussendoor heb ik bij HFC Haarlem, de Koninklijke HFC, EDO en Hoofddorp gespeeld. Maar ik ben hier altijd terug gekomen. Op een gegeven moment werd ik voor de vijfde keer geopereerd aan mijn knie. Ik kon voetballen niet goed meer combineren met mij baan bij Ajax. Hier kan ik trainen beter combineren met mijn werk.
Het is gewoon een hele leuke club. Mijn vader voetbalt hier al zijn hele leven met zijn vrienden. Vervolgens krijgen ze kinderen en die kinderen spelen dan ook weer samen. Zo’n band binnen de club is moeilijk te omschrijven. Het is best speciaal vind ik...
Ik ben wel trots om nu ook in het eerste van Geel Wit te spelen. Vroeger zag je dan de jongens van het eerste elftal naar de bestuurskamer lopen en dat vond je dan wel stoer. Ik keek wel op naar het eerste. Dan speelden we hier als pupillen, maar dan keek ik ondertussen naar jongens als Roy Vernout, Kevin van Willigenburg, Luca Adamo, Jake Willems en Lars Willems. Het is wel mooi als je daar later mee kan spelen.
Het is ook mooi om voor de vrijwilligers die veel tijd in de club steken iets terug te doen. Dan denk ik onder andere aan Koos Goes, Cor Luk en John de Haas. Dat zijn ook mensen die mij motivatie geven om bij Geel Wit te voetballen. Dat zijn mooie mannen!
Tegenwoordig kan ik wel een beetje zeuren als het niet goed gaat. Ik wil dat het goed gaat. Ik heb eigenlijk nog een topsportmentaliteit. Ik wil gewoon de beste zijn. Dat hele gepassioneerde heb ik alleen met voetbal. Met een potje tafeltennis heb ik dat bijvoorbeeld niet. In het voetbalveld gaat bij mij de knop om. Vroeger was ik elke dag aan het voetballen en altijd op straat.
Het mooiste vind ik de perfecte aanname op echt gras en dan die actie... Mijn tegenstanders vernederen. Als ik geblesseerd ben kan ik bijna wel janken. Daar heb ik het soms nog steeds best wel zwaar mee. Ik moest bij sommige teams wel eens bij alle trainingen en wedstrijden kijken… dat deed mentaal pijn.
Als een teamgenoot op zondagochtend met een kater binnen komt dan vind ik dat ook niet fijn. In principe drink ik voor een wedstrijd zelf niet op zaterdagavond. Je moet geconcentreerd zijn. Zeker als ik blessurevrij wil blijven kan ik niet half brak een wedstrijd ingaan. Natuurlijk wil ik promoveren. Ik wil volgend jaar een klasse hoger spelen zodat we in de buurt spelen tegen jongens die ik ken. Dat is in een leukere competitie en bovendien is dat goed voor de club.
Ik vind het prachtig dat ik hier met goede vrienden en mijn tweelingbroer in één team kan spelen Het is mooi om Geel Wit op de kaart te zetten en dat ik daar nu een rol in heb. Ik ga nu ook voorop in de strijd. Op mijn zestiende speelde ik een jaar bij HFC. Ik heb daar als trainer Gertjan Tamerus, oud- speler van onder andere Heracles, gehad. Van hem heb ik best veel geleerd. Dat is echt een top gozer. Daar speelde ik laatste man. Dan leer je knokken. Ik vind het nu fijn om over het veld te razen. Een bal verdedigend onderscheppen en dan volop mee doen aan de aanval...
Nu ik wat ouder ben, voel ik me ook meer verantwoordelijk voor het hele team. Ik hoop dat we de vierde klasse in gaan en dat we ons team bij elkaar houden. Dan weet ik zeker dat we daar ook goed gaan mee draaien. Uiteindelijk moet je gewoon hard werken. Ik wil ook niet opscheppen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Dat past bij deze club.
Wat voel je bij Haarlem?
Ik ben hier geboren en getogen. Mijn jeugd spendeerde ik op de voetbalpleintjes in de Leidsebuurt. Dat was voor mij Haarlem. Pas toen ik bij HFC Haarlem ging voetballen werd dat anders. In die fase voetbalde ik minder op het plein met vrienden en werd het meer serieus trainen.
En natuurlijk ging ik hier ook naar school, al was dat niet mijn favoriete bezigheid … Op een gegeven moment zat ik op school in het centrum. Als je dan een tussenuurtje had dan ging ik naar de McDonald’s. Met vrienden een beetje door de stad lopen en dingen ontdekken.
Zo ontdekte ik Haarlem beetje bij beetje.
Op mijn zeventiende ging ik wel eens naar de club 023. Dat was toen een populaire uitgaansplek voor jongeren. Daar zit nu Club Ruis. Maar ik ging niet teveel stappen, want ik wilde voetballen en ik was daar best wel veel mee bezig. Zoals ik nu praat lijkt het net alsof ik prof ben geweest, maar dat viel ook wel mee hoor. Verre van dat natuurlijk, haha. Op latere leeftijd ging ik wat meer stappen in Amsterdam.
Al mijn vrienden wonen hier. Op mijn scooter ben ik overal zo. Er is ook voor ieder wat wils in Haarlem. Wat mij leuk lijkt is dat er qua uitgaan wat meer komt. Haarlem mist een goede discotheek. Er zijn zoveel creatieve mensen in deze stad, maar het echte uitgaansleven komt maar niet van de grond.
Ook zouden er meer opties moeten zijn voor kinderen om buiten te spelen. Dat zouden ze meer moeten stimuleren. Een plek als het Wilsons plein zouden ze nog mooier of aantrekkelijker kunnen maken om te voetballen. De jeugd wordt ook wel een beetje lui. Veel mensen leven in hun telefoons of iPad of PS4. Dat is echt zonde!
Hoe zie je de toekomst?
Het lijkt me wel mooi om nog eens tweede of eerste klasse te spelen. Of misschien wel derde klasse met Geel Wit! Maar met deze knie red ik dat waarschijnlijk niet. Mentaal is dat niet fijn. Mijn knie werkt nu tegen me. Maar ik vind het aan de andere kant ook wel prima dat ik nu bij Geel Wit speel. Het liefst was ik natuurlijk helemaal fit geweest.
Zes jaar geleden moest ik eigenlijk al stoppen met voetballen, zei de orthopeed. Maar ja, ik ben te eigenwijs om te stoppen. Mijn moeder zegt elke week dat ik voorzichtig moet doen, maar ik ga gewoon door. Het was voor mijn knie beter geweest als ik soms had geluisterd naar haar, maar het is soms gewoon moeilijk om een wedstrijd over te slaan. Daarvoor hou ik teveel van voetbal.
Over vijf jaar heb ik misschien een vriendin. Daarnaast lijkt het me wel wat om iets voor mezelf te beginnen. Daar ga ik de komende tijd eens over nadenken.
