Emma: de verbinder
Emma Westermann liet dit jaar een jeugddroom in vervulling gaan door haar eerste boek – ‘Het Millennial Manifest’ – uit te brengen, ze is documentairemaker en maakt daarnaast films in opdracht… maar boven alles houdt ze van mensen bij elkaar brengen en verbinden. In het immer gezellige eetcafé Bruxelles spraken we honderduit over haar passies, de toekomst en Haarlem. “Er mag wel iets meer diversiteit in Haarlem komen.”
Emma, wat is je passie?
Passie vind ik zo’n lastig woord… Tegenwoordig is alles maar een passie, dat woord heeft zijn waarde een beetje verloren voor mij. Ik vind wel een aantal dingen geweldig om te doen, zoals films maken en schrijven. En ik houd ervan om mensen met elkaar in gesprek te brengen door mijn werk. Naar aanleiding van het boek ‘Het Millenial Manifest’ is bijvoorbeeld door mij en mijn mede-auteurs een bijeenkomst georganiseerd in Pakhuis de Zwijger waar meer dan honderd Millenials – mensen geboren tussen 1980 en 2000 – samenkwamen om met elkaar te praten over thema’s als prestatiedruk en burn-outs. Dat was een belangrijk doel van ons boek: mensen stimuleren om eerlijk en open te praten over wat binnen onze generatie speelt.
Het was fijn om deze mensen bij elkaar te brengen. Om te laten zien dat ze niet alleen zijn en dat er mensen zijn die tegen dezelfde dingen aanlopen in hun leven. We gingen echt de diepte in met deze groep mensen en dat bracht wat teweeg. Mensen raakten met elkaar in gesprek, kwamen op nieuwe ideeën en er ontstond verbondenheid. Ik wil mezelf geen idealist noemen, maar ik wil wel de wereld mooier maken. Dat gebeurde die dag.
Ik maak documentaires en schrijf verhalen omdat ik dat fijn vind om te doen, maar ook omdat ik hoop dat die verhalen iets teweeg brengen. Zo heb ik de documentaire ‘U kunt nog stemmen’ gemaakt over de eerste deelnemers van het bekende tv-programma ‘Idols’. In dat programma werd de aantrekkingskracht, maar ook vergankelijkheid van roem getoond. Die deelnemers waren vaak een pion van de redactie en voor velen eindigde het in een desillusie. Achteraf had ik daar meer mee willen doen. Bijvoorbeeld voorlichting over willen geven op scholen en dan met leerlingen daarover praten. Waarom is roem zo’n groot statussymbool? Wat gebeurt er als je je eigenwaarde ontleent aan het aantal volgers of fans? Met mijn documentaire ‘Generatie Nooitgenoeg’ heb ik veel meer het gesprek aan kunnen gaan. En nu met ‘Het Millennial Manifest’ dus ook, dat is te gek.
Ik vind mensen bijzonder. Ik kan in een café of op een station uren naar mensen en hun gedrag kijken. Of in gesprek gaan met iemand die je niet kent, om na een uur een levensverhaal te kennen. Het is leuk om op zoek te gaan naar wat mensen ‘eigen’ maakt. Die eigenheid vastleggen op camera is erg lastig, maar daardoor ook uitdagend. Mensen gaan zich voor een camera toch altijd net even anders gedragen. Voor mijn nieuwe documentaire heb ik voor het grootste deel zelf gefilmd, zonder crew, om zo dichtbij mogelijk te komen bij mijn onderwerp. Het is zo bijzonder om dat vertrouwen van iemand te krijgen, om iemands verhaal te mogen vertellen. Dat geldt trouwens voor alle soorten portretten die ik maak, van geschreven content tot een interview voor een bedrijfsfilm. Ik vind het een eer als iemand zijn verhaal met me wil delen.
Het is een uitdaging om als filmmaker te leven en te werken: het werk is intensief en het is niet de meest stabiele manier om brood op de plank te krijgen. Maar ik zou niets anders meer willen. Je moet dingen doen die goed voelen en die je energie geven… En het helpt om mensen om je heen te verzamelen met dezelfde liefde voor film maken en verhalen vertellen. Ik ben super blij met de groep vrienden met wie ik volgend jaar ga samenwerken: we zijn schrijvers, regisseurs, editors, producenten en componisten. Allemaal dertigers met ruime ervaring als commerciële én autonome makers, maar ook nog aan het ontdekken wat we nóg meer kunnen doen met ons talent – en daarin geven we elkaar een enorme boost. Ons plezier in het maken van films en onze liefde voor het vertellen van verhalen stralen we allemaal uit, volgens mij is dat ook waar onze opdrachtgevers voor vallen.
Wat vind je van Haarlem?
Haarlem voelt warm, een soort dorp vermomd als stad. En het is een stad die houdt van kunst en cultuur. Wist je bijvoorbeeld dat IDFA ontzettend populair is onder Haarlemmers? In november trekken we massaal naar Amsterdam en de ‘Best of’- programma’s in de Toneelschuur zijn binnen no time uitverkocht. Toch werd er bijna niets georganiseerd in de stad op documentaire-gebied. Nu is er op initiatief van De Pletterij ‘Doculab’ ontstaan. Een groep jonge filmmakers die programma’s en Masterclasses organiseren in De Pletterij en een podium bieden aan documentaires die je anders niet snel zou zien. Het is wel eens jammer dat dit soort kleine culturele initiatieven niet makkelijk zichtbaar zijn. Het zijn toch de plekken waar de creativiteit en nieuwe ideeën vandaan komen.
Wat ik af en toe lastig vind is dat Haarlem erg behoudend is en weinig divers. We leven in een soort bubbel. Ik denk dat het goed zou zijn als we wat meer open zouden zijn richting anders denkenden. Veel conflicten in de wereld beginnen volgens mij omdat we ons onvoldoende verdiepen in de ander en teveel in onze eigen cirkel blijven hangen. Onze eigen wereld is niet de waarheid. We zouden elkaar meer moeten ontmoeten, open staan voor contact. Je leert zo veel over jezelf door het luisteren naar het verhaal van een ander. Bij elkaar over de vloer komen zonder meteen een oordeel te hebben zou al winst zijn.
Hoe zie je de toekomst?
Elk jaar wil ik minstens één ding doen dat ik nog niet gedaan heb en dat me uit mijn comfort zone trekt. Dit jaar was ik voor het eerst voor een documentaire grotendeels zelf verantwoordelijk voor zowel regie als camera als audio, wat heel spannend was. En volgend jaar ga ik mijn rijbewijs halen, hahaha. Ik heb daar altijd tegenop gezien, maar ik ga het nu eindelijk oppakken. Verder wordt het een bijzonder jaar, omdat mijn nieuwe documentaire in première zal gaan. Rond ‘Het Millennial Manifest’ gaan we ook weer events organiseren. En ik kijk uit naar de samenwerking met mijn mede-filmmakers. Ik heb vooral heel veel zin om nieuwe verhalen te gaan vertellen.
Voor meer info:
www.emmawestermann.nl
www.millennialmanifest.nl
Emma: de verbinder
Emma Westermann liet dit jaar een jeugddroom in vervulling gaan door haar eerste boek – ‘Het Millennial Manifest’ – uit te brengen, ze is documentairemaker en maakt daarnaast films in opdracht… maar boven alles houdt ze van mensen bij elkaar brengen en verbinden. In het immer gezellige eetcafé Bruxelles spraken we honderduit over haar passies, de toekomst en Haarlem. “Er mag wel iets meer diversiteit in Haarlem komen.”
Emma, wat is je passie?
Passie vind ik zo’n lastig woord… Tegenwoordig is alles maar een passie, dat woord heeft zijn waarde een beetje verloren voor mij. Ik vind wel een aantal dingen geweldig om te doen, zoals films maken en schrijven. En ik houd ervan om mensen met elkaar in gesprek te brengen door mijn werk. Naar aanleiding van het boek ‘Het Millenial Manifest’ is bijvoorbeeld door mij en mijn mede-auteurs een bijeenkomst georganiseerd in Pakhuis de Zwijger waar meer dan honderd Millenials – mensen geboren tussen 1980 en 2000 – samenkwamen om met elkaar te praten over thema’s als prestatiedruk en burn-outs. Dat was een belangrijk doel van ons boek: mensen stimuleren om eerlijk en open te praten over wat binnen onze generatie speelt.
Het was fijn om deze mensen bij elkaar te brengen. Om te laten zien dat ze niet alleen zijn en dat er mensen zijn die tegen dezelfde dingen aanlopen in hun leven. We gingen echt de diepte in met deze groep mensen en dat bracht wat teweeg. Mensen raakten met elkaar in gesprek, kwamen op nieuwe ideeën en er ontstond verbondenheid. Ik wil mezelf geen idealist noemen, maar ik wil wel de wereld mooier maken. Dat gebeurde die dag.
Ik maak documentaires en schrijf verhalen omdat ik dat fijn vind om te doen, maar ook omdat ik hoop dat die verhalen iets teweeg brengen. Zo heb ik de documentaire ‘U kunt nog stemmen’ gemaakt over de eerste deelnemers van het bekende tv-programma ‘Idols’. In dat programma werd de aantrekkingskracht, maar ook vergankelijkheid van roem getoond. Die deelnemers waren vaak een pion van de redactie en voor velen eindigde het in een desillusie. Achteraf had ik daar meer mee willen doen. Bijvoorbeeld voorlichting over willen geven op scholen en dan met leerlingen daarover praten. Waarom is roem zo’n groot statussymbool? Wat gebeurt er als je je eigenwaarde ontleent aan het aantal volgers of fans? Met mijn documentaire ‘Generatie Nooitgenoeg’ heb ik veel meer het gesprek aan kunnen gaan. En nu met ‘Het Millennial Manifest’ dus ook, dat is te gek.
Ik vind mensen bijzonder. Ik kan in een café of op een station uren naar mensen en hun gedrag kijken. Of in gesprek gaan met iemand die je niet kent, om na een uur een levensverhaal te kennen. Het is leuk om op zoek te gaan naar wat mensen ‘eigen’ maakt. Die eigenheid vastleggen op camera is erg lastig, maar daardoor ook uitdagend. Mensen gaan zich voor een camera toch altijd net even anders gedragen. Voor mijn nieuwe documentaire heb ik voor het grootste deel zelf gefilmd, zonder crew, om zo dichtbij mogelijk te komen bij mijn onderwerp. Het is zo bijzonder om dat vertrouwen van iemand te krijgen, om iemands verhaal te mogen vertellen. Dat geldt trouwens voor alle soorten portretten die ik maak, van geschreven content tot een interview voor een bedrijfsfilm. Ik vind het een eer als iemand zijn verhaal met me wil delen.
Het is een uitdaging om als filmmaker te leven en te werken: het werk is intensief en het is niet de meest stabiele manier om brood op de plank te krijgen. Maar ik zou niets anders meer willen. Je moet dingen doen die goed voelen en die je energie geven… En het helpt om mensen om je heen te verzamelen met dezelfde liefde voor film maken en verhalen vertellen. Ik ben super blij met de groep vrienden met wie ik volgend jaar ga samenwerken: we zijn schrijvers, regisseurs, editors, producenten en componisten. Allemaal dertigers met ruime ervaring als commerciële én autonome makers, maar ook nog aan het ontdekken wat we nóg meer kunnen doen met ons talent – en daarin geven we elkaar een enorme boost. Ons plezier in het maken van films en onze liefde voor het vertellen van verhalen stralen we allemaal uit, volgens mij is dat ook waar onze opdrachtgevers voor vallen.
Wat vind je van Haarlem?
Haarlem voelt warm, een soort dorp vermomd als stad. En het is een stad die houdt van kunst en cultuur. Wist je bijvoorbeeld dat IDFA ontzettend populair is onder Haarlemmers? In november trekken we massaal naar Amsterdam en de ‘Best of’- programma’s in de Toneelschuur zijn binnen no time uitverkocht. Toch werd er bijna niets georganiseerd in de stad op documentaire-gebied. Nu is er op initiatief van De Pletterij ‘Doculab’ ontstaan. Een groep jonge filmmakers die programma’s en Masterclasses organiseren in De Pletterij en een podium bieden aan documentaires die je anders niet snel zou zien. Het is wel eens jammer dat dit soort kleine culturele initiatieven niet makkelijk zichtbaar zijn. Het zijn toch de plekken waar de creativiteit en nieuwe ideeën vandaan komen.
Wat ik af en toe lastig vind is dat Haarlem erg behoudend is en weinig divers. We leven in een soort bubbel. Ik denk dat het goed zou zijn als we wat meer open zouden zijn richting anders denkenden. Veel conflicten in de wereld beginnen volgens mij omdat we ons onvoldoende verdiepen in de ander en teveel in onze eigen cirkel blijven hangen. Onze eigen wereld is niet de waarheid. We zouden elkaar meer moeten ontmoeten, open staan voor contact. Je leert zo veel over jezelf door het luisteren naar het verhaal van een ander. Bij elkaar over de vloer komen zonder meteen een oordeel te hebben zou al winst zijn.
Hoe zie je de toekomst?
Elk jaar wil ik minstens één ding doen dat ik nog niet gedaan heb en dat me uit mijn comfort zone trekt. Dit jaar was ik voor het eerst voor een documentaire grotendeels zelf verantwoordelijk voor zowel regie als camera als audio, wat heel spannend was. En volgend jaar ga ik mijn rijbewijs halen, hahaha. Ik heb daar altijd tegenop gezien, maar ik ga het nu eindelijk oppakken. Verder wordt het een bijzonder jaar, omdat mijn nieuwe documentaire in première zal gaan. Rond ‘Het Millennial Manifest’ gaan we ook weer events organiseren. En ik kijk uit naar de samenwerking met mijn mede-filmmakers. Ik heb vooral heel veel zin om nieuwe verhalen te gaan vertellen.
Voor meer info:
www.emmawestermann.nl
www.millennialmanifest.nl
